Metre: hexameter.
Ad virum Clariss. D. Ioannem Scotum à Scottis-Tarvett, Equitem auratum ac Cancellariae. S. D. Regis Directorem
[p304]
Ad virum Clariss. D. Ioannem Scotum à Scottis-Tarvett, Equitem auratum ac Cancellariae. S. D. Regis Directorem.
Alta velut cautes squalentibus obsita saxis,
quam subtus Nerei moles decumana profundi
tundit, & in summo trifida sumantia flamma
tela fremunt, lateri incumbit velut agmine facto
ventorum rabiosa cohors; secura pericli
nec rapidis cedit ventis, nec frangitur undis,
sed contra firmata magis Iovis igne, marinis
lota undis, fœdo mundata à pulvere ventis,
[p305]
caurus ubi obscuro detersit nubila cœlo,
fortiter adversum protrudit in aequora Solem:
talis erit, quem non immensa vorago profundae
mergit avaritiae, non igneus impetus irae
urit, & Icario magnum per inane volatu
praecipiti ducit ventosa superbia curru;
sed nitet, his vitiis quoties obnititur, ut si
fumosis rutilum spectetur in ignibus aurum.
Magna incus strepitus ridet, cum brachia fabri
in numerum tollunt, sic fulmina bruta frementis
fortunae sapiens ex alta despicit arce,
liber & erectus casum inconcussus ad omnem.
Nescit enim rebus mens luxuriare secundis:
adversae forsan pungunt, non laedere possunt.
Illa tamen cautes solidè fundata resistens
mole sua, multos & duratura per annos,
quae mare, quae ventos, suevit quae temnere flammas,
si venti clausi tellure, ut carcere caeco,
luctari incipiant, rimis si terra dehiscat,
volvitur in praeceps, quassis subsidere saxis
incipit, & tantae superant vix fragmina molis.
Sic mens caeca hominum, sortisq[ue] ignara futurae,
si vano intumeat fastu, luxuve liquescat;
saevis si invidiae stimulis pungatur iniquae;
si premit argenti sitis importuna caduci;
aestuat; & caecae magnaeque libidinis igne,
contemptoque Deo, fluxis confidere rebus
incipit: in quantam heu rapitur malefana ruinam?
Nam sic fatidici cecinerunt plectra poetae
regia, cum pleno manaret copia cornu:
dives opum, atq[ue] opibus largos cumularet honores
dextra Dei, cum pace daret pacis bona, curae
pignora chara suae, cum vanum blanda fovebat
credulitas, talesque excussit pectore voces:
nulla meam sortem stabili de sede movebit
tempestas, Deus hanc immota in rupe locavit:
at simul avertit vultum Deus, omnia pessum
vergere, & in pœnis ruere, & malefida repentè
sors levibus, velut umbra fugax, evanuit alis.
[p306]
Dulce decus, columenq[ue] meum, clarissime Scote,
spes, & opes, vitamque Deo committere, tanquam
depositum ne formides; sanctaeque Sionis
instar eris; non te certa se sede movebunt
mille hyemes nigras Austro glomerante procellas.
